بریده‌ای از کتاب سال بلوا اثر عباس معروفی

خدا نکند آدم چیزی یا کسی را گم کند،مثل سوزن می‌شود که اگر تمام خانه را زیر و رو کنی،پیدایش نمی‌کنی،فرش را وجب به وجب دست می‌مالی،اما نیست.فکر می‌کنی خوب،حتما یک جایی گذاشته‌ام که حالا یادم نیست،بعد بی آن‌که یادت باشد از ته دل فریاد جگرخراشی می‌کشی و می‌نشینی.