بریده‌ای از کتاب ابن مشغله اثر نادر ابراهیمی

صندلی ما هم پایه ی چرخان داشت. خیلی هم نرم بود و وقتی رویش می نشستیم، بادش کم کم خالی می‌شد و ما به تدریج فرو می رفتیم و فروتر.خدا خیلی رحم کرد که بیش از اندازه فرو نرفتیم.