بریده‌ای از کتاب رشد اثر علی صفایی حائری

«وَ الْعَصْر»، به تمام این دوره ها سوگند، «إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ»، کـه انسان با این همه سرمایه در تمام دوره ها در خسارت مدفون است چرا؟ چون سرمایه هایش رشدی نکرده و سودی نیاورده است. درست است که به ،ثروت که به ،قدرت، که به علم رسیده است، درست است که اینها زیاد شده اند اما "خود انسان کم شده "و اسیر شده و اسارتش علامت حقارت است.