بریده‌ای از کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی اثر حمیدرضا صدر

یکی از چیزهایی که عزیزان را به هم پیوند می‌دهد آینده است. بر زبان آوردن «می‌بینمت»، «فردا کجایی؟»، «همین روزها»، «به‌زودی»، «با هم می‌ریم اون‌جا»، «بدون من نری‌ها!»، «خبر بده» و «خبرم کن» نه فقط بازتابنده‌ی صمیمیت که نمایشگر فرداست، نشانگر با هم بودن در آینده.