بریده‌ای از کتاب آزادی انسان اثر مرتضی مطهری

وقتی امیرمومنان علیه السلام از صفیّن مراجعت می‌کرد، شخصی خدمت ایشان عرض کرد: یا امیرالمومنین! دوست داشتم برادرم هم همراه ما و در رکاب شما بود و به فیض درک رکاب شما نائل می‌شد. حضرت فرمود: بگو نیتش چیست؟ در دلش چیست؟ تصمیمش چیست؟ آیا این برادر تو معذور بود و نتوانست بیاید، یا معذور نبود و نیامد؟ اگر معذور نبود و نیامد، بهتر همان که نیامد و اگر معذور بود و نیامد؛ ولی دلش با ما بود؛ میلش با ما بود . تصمیم اون این بود که با ما باشد، پس با ما بوده. گفت: بله یا امیرمومنان! این‌طور بود. فرمود: نه تنها برادر تو با ما بوده، بلکه با ما بوده‌اند افرادی که هنوز در رحم‌های مادران‌اند، با ما بوده‌اند افرادی که هنوز در اصلاب پدران‌اند. تا دامنه قیامت اگر افرادی پیدا شوند که واقعا از صمیم قلب، نیت و آرزویشان این باشد که ای کاش علی علیه السلام را درک می‌کرد و در رکاب او می‌جنگید، ما آنها را جزء اصحاب صفیّن می‌شماریم.