بریده‌ای از کتاب اندیشه دکارت اثر تام سورل

وی به همان مفهوم که کار پزشکی را حفظ تندرستی می‌داند، وظیفه اخلاق را هم حفظ سلامت روح می‌شمارد. در واقع، دکارت نه تنها تناظری میان اخلاق و پزشکی می‌بیند، بلکه اولی را وابسته به دومی می‌داند. از جمله کار هایی که دکارت برای مهار کردن انفعالات تجویز و پیشنهاد می‌کند اعتدال در غذا، ورزش، استفاده از دارو ها و "آب ها"ست. مثلاً موضوع نامه هایی که دکارت و الیزابت در ماه های مه و ژوئن ۱۶۴۵ به یکدیگر نوشته‌اند این است که آیا مصلحت است که برای درمان سرفه خشک و تب مزمن از آب چشمه های معدنی استفاده شود یا نه. دکارت پیش از آن نوشته بوده است که علت تب مزمن غم است، و در نامه خود ضمن تجویز استفاده از آب معدنی، به الیزابت توصیه می‌کند که این کار را با نوعی تامل و مراقبت نفس توام کند، زیرا به این وسیله است که می‌توان خود را از اندیشه و غم رهاند. تاملی که دکارت توصیه می‌کرد این بود که ((از کسانی تقلید کنید که به سبزی بیشه ها و رنگ گل ها و پرواز پرندگان، و چیز هایی از این قبیل که نیاز به هیچ توجهی ندارد، می‌نگرند و به این شیوه خود را متقاعد می‌کنند که به چیزی نمی‌اندیشند)).