بریدۀ کتاب

"هنگامی که با سایه ی خود آشتی کنید..." همه ی انسان ها با ساختار احساسی سالمی به دنیا آمده اند. ما در بدو تولد، خود را میپذیریم و دوست داریم. ما پیش داوری نمی کنیم که این ویژگی هایمان خوب و آن ویژگی ها بد است. ما با تمامی وجود خود در لحظه زندگی می کنیم و خود را آزادانه نشان می دهیم، اما به تدریج بزرگتر می شویم، خلاف اینها را از اطرافیان یاد می گیریم. آنها به ما می گویند که چگونه رفتار کنیم و چه هنگام بخوریم و بخوابیم. به این ترتیب ما تمایز گذاشتن را آغاز می نماییم و دقت می کنیم که آیا به گریه های ما به سرعت پاسخ داده می شود و یا اصلا پاسخی داده نمی شود. به تدریج می آموزیم که چه رفتاری سبب می شود تا قبولمان کنند و چه رفتاری موجب طرد ما می گردد. می آموزیم که آیا به اطرافیانمان اعتماد کنیم و یا از آنها بترسیم. ما ثبات و بی ثباتی را می آموزیم. می آموزیم که چه ویژگی هایی در محیطمان قابل قبول و چه ویژگی هایی غیر قابل قبول است. این آموزش ها مرحله به مرحله ما را از زیستن در لحظه دور می کند و مانع از آن می شود که خود را آزادانه ابراز کنیم.