بریدۀ کتاب

سالهای سال بی وقفه مردم را از قلب آفریقا به محلی که بعدٱ داکار نامیده شد می آوردند و از آنجا با قایق به این بندر که به مدت دویست سال زندان و اردوگاه اجباری بود ،جای که محل صدور محموله بردگانی بود که قرار بود با کشتی عرض اقیانوس آرام را طی کنند به نیمکره دیگر فرستاده شوند به آمریکای شمالی جنوبی و کارائیب، چیزی در حدود ۱۱ میلیون شاید هم بیشتر ۲۰ میلیون زن و مرد جوان صادر شدند ، برخی در راه از گرسنگی و تشنگی می مردند، مردگان را فورا به دریا می انداختند تا خوراک کوسه ها شوند ، این محل بزرگترین منبع تغذیه شان شده بود ، طبق محاسبات مورخان نیمی از کسانی که تا زمان رسیدن و سوار شدن بر کشتی زنده می ماندند، در طول راه دریایی می مردند ،راه تا نیویورک یک سفر شش هزار کیلومتری بود ،که آن سفر وحشتناک را تنها قوی ترین ها می توانستند تحمل کنند و زنده بمانند