بریده‌ای از کتاب فرزندان ما جواهرند ولی ما آهنگریم اثر مسلم تسابحجی

خرچنگ ها به طور غریزی یک دیگر را به سمت پایین می کشند. اگر یک خرچنگ را در ظرفی کم عمق بگذارید ، به راحتی می تواند از دیواره ی آن بالا بیاید. اما اگر یک خرچنگ دیگر در کنار آن باشد ، آن خرچنگ پایینی چنگ های خود را دراز می کند و خرچنگ دیگر را قبل از اینکه به لبه برسد به پایین می کشد. به همین دلیل اگر یک ظرف را از خرچنگ پر کنید ، هیچ کدام از آنها با وجود تلاشهای بسیار نمی تواند فرار کند. زیرا هر یک از آنها به جای اینکه در بالا رفتن به دیگری کمک کند ، عکس این عمل را انجام می دهد.متاسفانه همین رفتار میان انسان ها به طور گسترده رواج دارد و چه بسا جزئی از شخصیت و ماهیت انسان ها شده است. یعنی ما انسانها به هر کسی که از سطح ما بالاتر برود ، حسادت می کنیم و تلاش می کنیم با استفاده از روش انتقاد و نیز صدور حکم ناعادلانه در حق او ، منزلت وی را از نظر معنوی تنزل دهیم. به جای اینکه به فرزندان کمک کنیم بیشتر رشد کنند و شکوفا شوند چنان رفتار می کنیم گویی وظیفه ما این است که آنان را در سطح معینی نگه داریم که اغلب همان سطحی است که خودمان به آن رسیده ایم.