همه پدران و مادران فرزندان خود را بدون قید و شرط دوست دارند؛ اما مشکل اساسی که این اعتماد را مختل می‌کند این است که فرزندان این واقعیت را نمی‌دانند. اگر از کودکان بپرسید پدر و مادرتان چه زمانی شما را دوست دارند فهرستی از کارهای کم و بیش ناممکن را می‌آورند که باید انجام دهند تا پدر و مادرشان آنان را دوست داشته باشند کودکان اغلب به آنچه در ذهن دارند گرایش پیدا می‌کنند. اگر کودکی خیال کند که مادرش تنها و تنها در صورتی او را دوست خواهد داشت که همیشه سرآمد باشد، در همه کارها از مادرش پیروی کند ،غذایی را بخورد که مادرش دوست دارد، از دست زدن به بسیاری از کارهایی که برای او خوشایند است دوری کند ،یا ساعات طولانی درس بخواند ،اگر چنین تصوری بر ذهن او حاکم باشد احساس سرخوردگی می‌کند و از اینکه بتواند دل مادرش را به دست آورد ناامید می‌شود. در این هنگام است که اعتماد به مادرش را ز دست می‌دهد. زمانی فرزندت را بدون قید و شرط دوست داری که از او بپرسی :«من چه زمانی تو را دوست دارم ؟»و او در جواب بگوید:« همیشه هر کاری هم انجام دهم باز هم تو مرا دوست داری »و اگر از او بپرسی:« چرا من تو را دوست دارم ؟»در جواب بگوید:« چون من فرزند تو هستم.»

اصطلاح« تربیت فرزندان » اصطلاحی گمراه کننده است ؛ زیرا این اصطلاح گویای این مطلب است که انسان ابزار آلات خاصی را در دست گیرد و به سراغ فرزندان خود برود و با آن ها ، آنان را تربیت و تأدیب کند تا آنان فرزندانی شایسته شوند. اما مفهومی که من از تربیت در ذهن دارم این است که ما با ابزار و روش های خاصی خودمان را تربیت کنیم و خود را الگویی شایسته قرار دهیم ، چنان که آموختن فرزندان به زبان حال باشد نه به زبان قال.

مربیان باید به منظور احترام گذاشتن به کودک ، فروتنی به خرج دهند و این واقعیت را درک کنند که کلمه ی «کودک» مترادف است با کلمه ی «سلطان».

اغلب پذیرفته ایم فرزندان ما فقط زمانی به همراهی نیاز دارند که اشتباهی مرتکب شوند ؛ و اصل را بر این قرار داده‌ایم که آنان فرشتگانی هستند که اشتباه نمی کنند ، در حالی که باید این طرز نگرش را عوض کنیم و هنگامی که رفتاری شایسته از فرزندان ما سر می زند در مورد تربیت آنان احساس وظیفه کنیم و هنگامی که کودکان از اشتباهات خود پند می گیرند ، با تشویق و حمایت خود آنها را غافلگیر کنیم.