بریده‌ای از کتاب زنبق دره اثر اونوره دو بالزاک

دیگر وقت آن بود که کار گلدوزیم را به پایان برسانم.‌ شما فلیکس شاید ندانید که من برای چه این کار طولانی را بر خود تحمیل کردم. مردان چاره غم‌های خود را در اشتغالات زندگی‌شان پیدا می‌کنند، جنب‌وجوش کارها فکرشان را منصرف می‌دارد، ولی ما زن‌ها هیچ تکیه‌گاهی در روح خود بر ضد رنج و اندوه نداریم. در آن حال که من گرفتار اندیشه‌های اندوهبار بودم، برای آن که بتوانم به روی فرزندان خود و شوهر خود لبخند بزنم، احساس کردم که باید با حرکات جسمانی بر رنج خود مسلط شوم. بدین ترتیب می‌توانستم از آن کرخی و بی‌حالی که از صرف نیروی فراوان و نیز از درخشش هیجانات روحی حاصل می‌شود بر کنار بمانم. این عمل که دست خود را در فواصل زمانی معین بلند کنم گویی برای اندیشه‌ام لالایی می‌خواند و به روحم که در آن طوفان می‌غرید مثل جزر و مد آرامش می‌بخشید و هیجانات آن را منظم می‌کرد. هر سوزنی که فرو می‌بردم رازی از من با خود داشت، می‌فهمید، در واقع هنگامی که آخرین نشیمن صندلی‌های خود را گلدوزی می‌کردم بیش از حد در فکر شما بودم! بله، دوست من، بسیار زیاد. آنچه را که شما در دسته‌گل‌های خود بیان می‌کنید، همان را من در نقشه‌های گلدوزی خود می‌گفتم. ص ۱۲۲