بریده‌ای از کتاب جمع‌ها و حاصل جمع‌ها اثر علی صفایی حائری

این بی‌توجهی ماست که در قضاوت‌ها به فسق و فجورهای سطحی نگاه می‌کنیم؛ ولی به رشد طرف نگاه نمی‌کنیم. ما تا زخمی ببینیم، رهایش میکنیم؛ ولی مگر میشود رها کرد؟ چه بسا این زخم رو به بهبود است، گندش از بین رفته و گوشت نو درآورده است. مگر ما بهشتیم که خوب‌ها را جمع کنیم؟ مگر ما قیامتیم که امتیاز فرقان ایجاد کنیم؟ به ما تکلیف کردند که برخورد کنیم و قطعاً برخوردمان باید با معایب، ابتلاها و کسری‌ها باشد. کدام طبیب است که پا پیش سالم‌ها بگذارد؟ کدام بیمارستان است که همه افرادی که روی تخت‌هایش خوابیده‌اند سالم باشند؟ همه مریض و معیوب و مبتلایند؛ گیرند، گرفتارند.