بریده‌ای از کتاب ابن مشغله اثر نادر ابراهیمی

زن، در موقعیت اجتماعی ما، خیلی راحـت میتواند مردش را به بیراه بكشاند، ذلیل کند و زمین بزند، وخیلی راحت می تواند سرپا نگه دارد، حمایت کند نگذارد که بشکند وخم شود. کافی ست که زن بگوید:«من از اين وضع خسته شده ام. چقدر بی پولی؟ چقدر خجالت؟ چقـدر نمایش و تظاهـر بـه شـرافـت ؟ آخـر شـرافـت راکه نمیشـود خورد، نمی شـود پوشـیـد، نمی شـود تبدیل به اسکناس کرد وکرایه خانه داد. تنها به فکرخودت و نجات نجابتت نباش. ما به آسایش احتیاج داریم. ماهـم آدمیم. به خاطرما از این همه خودخواهی بگذر روزگار اینطور ست. همه اینطورند.» دراین صورت، لرزیدن، قطعی ست واحتمال فراوان سقوط وجود دارد. البته اگرزن و بچه ات را واقعاً دوست داشه باشی. زن می توانـد بالبخنـدی آرام و مهربان بگوید: «می گذرد. همـه چیز درست می شـود. تـوراه درست را انتخاب كن فکـرنـان وکرایه خانه نباش. زندگی مـان راکوچک تـرمی کنـیـم، میرویم توی یک اتاق زندگی میکنیم.