بریدۀ کتاب

به خاطر نوشتن است که کلمه حاکم بلامنازعِ وادی زبان شده و به خاطر نوشتن است که گاهی خیال می‌کنیم سخن گفتن یعنی وصل کردن کلمه‌ها به یکدیگر. اما می‌دانیم که چنین نیست و حرف زدن چیزی است شبیه پریدن از سنگی به سنگ دیگر، برای عبور از تندآب رود. ما سر راه‌مان فقط روی بعضی از سنگ‌ها پا می‌گذاریم؛ آن‌هایی که جای پای محکمی به ما می‌دهند تا روی سنگ‌های بعدی بپریم. فقط به سبب این «نفی» نسبی بعضی از سنگ‌هاست که می‌توانیم به کرانه‌ی دیگر رود برسیم.