بریده‌ای از کتاب تابستان اثر آلبر کامو

به نظر می‌رسد وهرانی‌ها به آن دوست فلوبر شباهت دارند که در لحظهٔ مرگ برای آخرین‌بار نگاهی انداخت به جهانِ یگانه و بی‌جانشین و سپس فریاد زد:«پنجره را ببندید. جهان بیش از حد زیباست.» پنجره را بستند، خود را حبس کردند و چشم انداز را از خود راندند. اما پوئاتوَن مُرد و پس از او روزها یکی پس از دیگری آمدند و رفتند. به همین شکل‌، ورای دیوارهای زردِ وهران، گفتگوی بی‌قید میان دریا و خاک همچنان ادامه دارد. این تداوم در جهان همیشه برای انسان دو وضعیت متضاد ساخته است؛ او را هم مأیوس و هم شادمان می‌کند. جهان همیشه تنها یک حرف می‌زند، توجه انسان را به خود جلب و سپس او را از خود بیزار می‌کند. اما در نهایت با عناد و لجاجت به انسان حمله‌ور می‌شود. همیشه حق با جهان است.