بریده‌ای از کتاب مسئولیت و سازندگی اثر علی صفایی حائری

ما از هنگامی که به دنیا آمده ایم، پستانک به دهانمان گذاشته اند و لالایی در گوشمان خوانده اند. ما هم خیال کرده ایم که دنیا خوابگاه است و آخور است و عشرتکده.