بریده‌ای از کتاب همه چیز درباره خانه: به انضمام جستاری در باب دوگانه «منزل و خانه» اثر مایکل آلن فاکس

و با این حال... برخی تجربه‌ی کاملاً متضادی دارند که طی آن خانه آغازین حقیقتاً باز یافته می‌شود. این‌نظرگاه (اقلیت)، بعضی از بهترین خصیصه‌های خانه را در خود دارد - خانه همچون مکانی امن. حتی می‌توان گفت یک حرم. جسی کول، رمان‌نویس استرالیایی که در زمان نگارش این کتاب تازه در ابتدای سی‌سالگی است، وقتی هنوز خیلی جوان بود خواهر و پدرش را از دست داد. -هر دوی آن‌ها خودکشی کرده بودند. از این وقایع چندان نگذشته بود که جسی صاحب دو بچه شد، و بعد مادری تنها، با انبوهی زخم تازه که نیازمند درمان بودند. با دست رد زدن به جاذبه‌ی اغواگرانه‌ی شهر (شهرهای بریزبین و ملبورن)، جسی تصمیم گرفت به خانه برگردد: «کشش خانه قوی‌تر بود... فعلاً خانه‌ام مرا به شیوه‌ای که هیچ چیز دیگری قادر به انجام آن نیست تسکین می‌دهد... خانه مرهم من، تسلی من بوده است.» این گواهی است بر قدرت احیاءکننده‌ی خانه، آن‌هم به‌رغم همه‌ی مصیبت‌هایی که بر سرش آمده است، خانه‌ای که، آن‌گونه که در این مورد اخیر چنین است، معرف آرامشی احاطه‌کننده‌ی امر آشناست، جایی که ریشه‌های پیشینه‌ی خاص هر فرد در آن دویده و رشد کرده‌ است.