بریده‌ای از کتاب دیزی دارکر اثر آلیس فینی

ما جوانی مان را صرف ساختن کاخ های شنی از جنس جاه طلبی میکنیم، بعد زندگی شن های شک را روی برجک های آرزو و رویا هایمان که با دقت و ظرافت ساخته ایم می‌ریزد آنقدر که دیگر، آنهارا نمی‌بینیم و یادمیگیریم یک زندگی کسل‌کننده را بپذیریم و از چیزهایی که می‌خواهیم بگذریم و در زندانی از تنبلی ساکن شویم. کمی خوشحال می‌شویم از اینکه پنجره های این زندان آنقدر کوچک اند که نمی‌شود بیرون را دید و دیگر مجبور نیستیم به کاخ مان نگاه کنیم و حسرت بخوریم که شاید اگر کمی بیشتر تلاش می‌کرديم به آرزو هایمان می‌رسیدیم. در این دنیا دو نوع آدم جذاب وجود دارد؛ آنهایی که می‌دانند جذاب اند و آنهایی که نمی‌دانند.....