بریده‌ای از کتاب آداب انس با قرآن اثر محمدرضا عابدینی

بسم الله 🔆 قرآن، جلوه ی حیّ قیّوم 🔹 خدای متعال می فرماید: «اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ. نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ» (آیه ۲ و ۳ آل عمران)؛ این کتاب از طرف خداوندی که «حیّ قیّوم» است، بر شما نازل شده است. معنایش این است که اسم «حیّ قیّوم» خداوند در این کتاب، تجلّیِ تام پیدا کرده است. پس این کتاب مظهر حیات است، لذا حیّ و باشعور است. به همین جهت در روایت زیبایی از امام صادق(علیه السلام) آمده است که «إنَّ القُرآنَ حَیٌّ لا یَموت» قرآن حقیقت زنده ای است که هرگز نمی میرد و به همین جهت، ارتباط ما با قرآن حیات‌بخش و روح افزا است. ⚡️ باور به این مطلب، رابطه ی ما با قرآن کریم را به کلی تغییر داده و از این‌رو به آن‌رو می کند. توجه به زنده بودن قرآن، یعنی توجه به اینکه متکلم همین الان به طور زنده در حال تکلم با ماست. به طور قطع، بهره مندی ما زمانی که نگاه ما به قرآن سطحی است و فقط همین جلد و صفحات معمولی را می بینیم و نهایتاً برای او نسبت به سایر کتب، قداستی قائل هستیم، با زمانی که توجه داریم که در محضر یک وجود زنده قرار گرفته ایم که ما را می بیند و سخنان ما را می شنود و برای همه ی نیازهای ما، چه به زبان آورده شود و چه درون ما مخفی بماند، پاسخی متناسب با شأن ما خواهد داشت، بسیار متفاوت خواهد بود.