بریده‌ای از کتاب زخمی لبخند اثر زهرا یوسفان

می دانم. به زود رفتنت یقین داشتی و منتظر رضایت دلم بودی. می شنیدم که اواخر که رفقایت می آمدند، بین روضه ها و حتی بین خنده و شوخی هایتان، می گفتی:«دعا کنید دیگه برم. خسته شده ام.» بماند که بعدش چقدر بغضم را فرو می خوردم که اشک هایم نریزد.