بریده‌ای از کتاب ارکان تعلیم و تربیت اثر محمدتقی جعفری تبریزی

«راه های تربیت روحی» کوشش تمام متفکران انسانی از یک طرف و پیامبران عظام الهی از طرف دیگر و گروه عرفا و صلحای اولاد ادم ع، بر این است که: برای انسان ها، راه هایی را نشان بدهند تا با تربیت روحی، خود را به خدا نزدیکتر نمایند. این نزدیکتر بودن، مسئله نزدیکیِ مکانی نیست، بلکه تخلّق به اخلاق الله و به فعلیت رساندن چیزی است که خدواند در نهاد آن ها به ودیعه نهاده است و آن، تشابه در صفات جلال و جمال خداوندی به اندازه امکان بشری است. با این هدف، اگر درست دقت کنیم، خواهیم دید: اگر تربیت روحی باعث شود که انسان در علم و قدرت و اراده، نمونه خداوندی شود، چرا انسان در صفت اختیار نمونه خداوندی نباشد؟ با نظر به مجموع معلوماتی که تا امروز از انسان و جهان در دسترس بشر قرار گرفته، این مسئله برای ما روشن است که: بزرگترین عظمت انسان و بزرگترین شاهد وجود خداوندی و عظمت آن، پدیده «اختیار» است؛ انسان در حال اختیار می تواند به خدا شبیه باشد. البته مقصود از تشبیه، همان بود که گفتیم: می تواند مظهر جلال و جمال خداوندی باشد.