بریده‌ای از کتاب رنج های ورتر جوان اثر یوهان ولفگانگ فون گوته

انسان هرگز نباید نه چیزهای اطراف خود را، نه خویشتن خویش را جدی بپندارد؛ و بداند علی‌رغم هر آن چه روی دهد، هرگز نباید تسلیم اندوه و ناراحتی گردد و همواره باید با هر چیزی سرگرم شود تا در نهايت، به نجات و رستگاری خویش دست یابد... و آیا لبخند بودا نشانه‌ی خرد بی‌پایان او نیست؟ ... و آیا نمی‌توان در سایه‌های نفوذناپذیر وِرتِر، خردی خندان یافت؟