بریدۀ کتاب

فلسفه های سنتی از افلاطون گرفته تا کانت به ما آموخته اند که ذات ما بر وجودمان مقدم است و از رهگذر یک اصل ذاتی یا پیشینی همچون خدا یا علت العلل طبیعت یا عقل اول - مقدر شده که ما آن چیزی باشیم که هستیم. بر مبنای این الگو ما واجد خصیصه یا ذات انسانی هستیم که باید با وجود زمانمندِ ما در این جهان به تحقق برسد. ما همانند بازیگرانی بر روی صحنه هستیم که نمایش نامه ای را که از پیش برای ما نوشته شده اجرا میکنیم سارتر این رویکرد سنتی را سرسپردگی» یا «تبعیت» مینامد و آن را مقابل اصالت قرار میدهد. او این رویکرد را به کسانی نسبت میدهد که باور دارند وجود به معنای زیستنی از پیش تعیین شده در جامعه یا اشغال جایگاهی از پیش تعیین شده در جهان هستی است.