بریدۀ کتاب

این شیوۀ اصلیِ ارائۀ گزارشِ مطالعۀ موردی، داستانی بر اساس منطق و رویدادنگاریِ بررسی‌ها و استدلال است. تا حدی که برای تمام مقالات علمی صدق می‌کند: آن‌ها دارای یک ترتیب «داستانی» هستند و با وجود جذاب‌بودن، «بازگوکنندۀ یک داستان» هستند. اما محقق مطالعۀ موردی، در پی خلق دوبارۀ بافت و ترتیب اسناد به شیوه‌ای است که خواننده را به درک و دیدن معنای آنچه بازگو می‌شود، قادر می‌کند و باید از شکل داستانی‌تری استفاده کند. ... اما در هر نقطۀ کلیدی در داستان و به شیوۀ درهم‌تنیده‌ای، برای هدایت و پیش‌بردن داستان باید سند ارائه کرد. این کار چیزی بیش از کار امپرسیونیستی است: اظهارنظرها و برداشت‌ها باید به‌نحوی اثبات شوند. روش‌های پژوهشِ مطالعۀ موردی، ص ۳۸ و ۳۹