بریده‌ای از کتاب کلمات اثر ژان پل سارتر

خانه از عکسهاش پُر بود: از آنجا که شیوه‌‌‌ی عکس‌های فوری رسم نبود، او به گرفتن «پُز» و نگاه داشتن «پُز» هاش رغبت یافته بود؛ همه چیز برایش دستاویزی بود برای معلق داشتن ژست‌هاش، برای بی جنبش ماندن در حالتی زیبا، برای سنگ شدن؛ او شیفته‌ی این لحظه‌های کوتاه جاودانگی بود که در آن، تندیس خودش می‌گردید.