بریده‌ای از کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم اثر هاروکی موراکامی

خواه ناخواه انسان کاری را که دوست دارد دنبال می‌کند و از انجام کارهای ناخوشایند سر باز می‌زند. قبول دارم که چیزی شبیه اراده نقشی کوچک در این میان ایفا می‌کند اما تا کسی اعتقادی قلبی به کاری نداشته باشد نه قدرت اراده به کمکش خواهد آمد نه نگران عواقب ترک کار خواهد بود. در آن تداوم نخواهد داشت و اگر هم داشته باشد بر خود جفا کرده است. به همین دلیل حتی یک بار هم به دیگران توصیه نکردم به دو رو آورند. سخت جلوی خودم را گرفته‌ام تا جملاتی نظیر «دویدن عالی‌ست، همه باید آن را انجام دهند» از دهانم خارج نشود.