بریده‌ای از کتاب جستارهایی در باب عشق اثر آلن دوباتن

اما از آنجا که ناگزیریم توسط دیگران برچسب بخوریم، توصیف و تعریف شویم، در نهایت کسی را دوست می‌داریم که "به‌اندازهٔ کافی خوب" باشد: کسی که تقریباً به خاطر همان چیزهایی دوستمان دارد که خودمان دوست‌داشتنی می‌پنداریم، و تقریباً همان جنبه‌هایی از ما را درک می‌کند که نیاز داریم درک شویم. همزیستی من و کُلُئبا به این معنا بود که - دست‌کم برای این لحظه - فضای کافی به ما داده شده بود تا به پیچیدگی‌های وجودمان بال و پر بدهیم.