بریده‌ای از کتاب تطهیر با جاری قرآن: تفسیر سوره بقره (عین . صاد) اثر علی صفایی حائری

او از آتش روشنی می‌خواهد. بصیرت می‌خواهد. اما همین که آتش روشنی می‌آورد و اطراف و گرداگرد او را روشن می‌کند و او به مقصود نزدیک می‌شود، دستی نور آتش و روشنی آن را می‌برد و او در ظلمت ها و تاریکی ها؛ تاریکی فضا و تاریکی منافع و تاریکی تصمیم و تاریکی اقدام می‌ماند. نمی‌داند چه بکند، چه تصمیم بگیرد. نمی‌داند منافع چه شد و نمی‌بیند، حتی آتشی را که افروخته بود و روشنی آورده بود. این تاریکی و خاموشی آتش با ناتوانی در بصیرت او همراه است. چه بسا کسانی بتوانند در بحران ها و تاریکی ها ببینند و کار و تصمیم و تکالیف خود را بیابند، اما این ها این توانایی و این بصیرت را هم ندارند‌ ((وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لَا يُبْصِرُونَ))؛ هیچ نمی‌بینند. این ها بالاتر از این همه، نمی‌توانند رابطه برقرار کنند و نمی‌توانند نشان و پیامی را دریافت کنند. هم کری و هم گنگی و هم کوری، گرفتاری آنهاست؛ ((صُمٌّ بُكمٌ عُميٌ فَهُم لا يَرجِعونَ))؛