پس چون آدم یکی بشکست و به دهن اندر نهاد و به گلوش اندر شد، هر دو جامه از تن ببرید… و همهٔ پوست اندامشان چون ناخن بود و چون ماه همی‌تافتی. خدای تعالی آن پوست از ایشان باز کرد، چون به کرانهٔ انگشتان رسید بماند، تا هرگاه که آدم بر آن ناخن نگریدی، آن لباسش یاد آمدی و گریستن بر وی افتادی.