بریدۀ کتاب

سارتر نهايتاً در خاتمه مشهورش بر هستی و نیستی ناممکن بودن هستی شناسانه خداباوری را راه حلی برای تعارضات وجود بشری به نمایش می‌گذارد برای سارتر خدا بازتاب انسانی یک ترکیب آرمانی از وجود در خود و وجود برای خود است یعنی ترکیبی از هستی و نیستی وجود متعادلی که آن را علت العلل تعریف میکنند خدا هم آزادی مطلق برای خود و هم علتِ وجودی خود است؛ نماینده غایتِ خیالِ کل بشر است انسان خواستار خدا شدن است اما این بازتابی نامعقول و پوچ است. به این دلیل ساده که خدا در ذات خود واجد تعارضی هستی شناسانه است در سطح پدیدارشناختی وجود متناهی و زمانمند که تنها سطحی است که سارتر آن را از لحاظ فلسفی قابل قبول میداند آزادی و غایت با یکدیگر در تضادی دائمی هستند وجود در خود و وجود برای خود با یکدیگر متباین اند و نمیتوانند رابطه ای غیر از تضاد با یکدیگر داشته باشند. درنتیجه خدا را باید بازتابی متناقض از تخیل بشری در نظر گرفت: آرمانی که تا ابد غیر قابل تحقق است به نظر سارتر باور به خدا ناصواب ترین اعتقاد است. زیرا باور به خدا به معنای باور به بزرگترین دروغ و قوی ترین خیال پردازی والبته که هوشمندانه ترین حقه بشر است.