بریده‌ای از کتاب Mindset اثر CarolS Dweck

When we asked them, “When do you feel smart? ” so many of them talked about times they felt like a special person, someone who was different from and better than other people. Until I discovered the mindsets and how they work, I, too, thought of myself as more talented than others, maybe even more worthy than others because of my endowments. The scariest thought, which I rarely entertained, was the possibility of being ordinary. This kind of thinking led me to need constant validation. Every comment, every look was meaningful—it registered on my intelligence scorecard, my attractiveness scorecard, my likability scorecard. وقتی از آن‌ها پرسیدیم «چه زمانی احساس باهوش بودن می‌کنید؟» خیلی‌هایشان از زمان‌هایی گفتند که احساس می‌کردند فردی خاص هستند، کسی که با دیگران فرق دارد و حتی از آن‌ها بهتر است. تا وقتی که با مفهوم طرز فکرها و چگونگی کارکردشان آشنا شدم، من هم خودم را بااستعدادتر از دیگران می‌دانستم، شاید حتی به خاطر توانایی‌های ذاتی‌ام خود را شایسته‌تر از دیگران حس می‌کردم. ترسناک‌ترین فکری که به ندرت به آن راه می‌دادم، احتمال عادی بودن بود. این نوع طرز فکر باعث شد که همیشه به تأیید دیگران نیاز داشته باشم. هر حرف، هر نگاه معنای خاصی داشت—در دفترچه امتیازدهی هوشمندی‌ام، دفترچه امتیازدهی جذابیتم، و دفترچه امتیازدهی دوست‌داشتنی‌بودنم ثبت می‌شد.