بریدۀ کتاب

از امام باقر روایت شده است امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب پس از بازگشت از نهروان، خبر یافت که معاویه او را دشنام می‌دهد و لعن می‌کند و یارانش را به قتل می‌رساند. پس در کوفه به خطبه ایستاد و پس از سپاس و ستایش خداوند و درود بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و یادکرد از نعمت‌های خدا بر پیامبرش و خودش، فرمود: «نام من در انجیل الیا؛ در تورات برء؛ در زبور، اَری؛ نزد هندیان، کبکر؛ نزد رومیان، بطریسا؛ نزد ایرانیان، جبتر؛ نزد ترک‌ها بثیر؛ نزد زنگیان، حیتر؛ نزد کاهنان، بویی؛ نزد حبشیان، بثریک؛ نزد مادرم، حیدره؛ نزد دایه‌ام، میمون؛ نزد مردم عرب، علی؛ و نزد مردم ارمن، فریقو است. هلا من مايه آزمایش شما قرار داده شده‌ام. با دشمن داشتنم، منافقان شناخته گردند و با دوست داشتنم خداوند مؤمنان را بیازماید. این سفارش پیامبر امی است به من: «تو را فقط مؤمن دوست دارد و فقط منافق دشمن می‌دارد.» من پرچمدار رسول خدا صلی الله علیه و آله در دنیا و آخرت هستم و رسول خدا پیشگام من است و من پیشگام شیعیانم. به خدا سوگند! دوستدار من تشنه‌کام نمی‌ماند و هوادارم هراس ندارد. من ولی مؤمنان هستم و خداوند ولی من است.» (معانی الاخبار، ۵۸)