بریدۀ کتاب

وقتی حضرت امام قطعنامه را پذیرفتند، رزمنده‌ها ناراحت بودند و گریه می‌کردند. احمد و نیروها در مقرّ اهواز بودند. همه گمان می‌کردند که باب شهادت دارد بسته می‌شود‌ همهٔ مسئول واحد‌ها آمدند دفتر فرماندهی پیش حاج احمد که ببینند تکلیف و تصمیم چیست و چه‌کار باید بکنند. همه پَکر و ناراحت بودند. خود حاجی هم توی فکر بود. بعد از چند دقیقه گفت: «برادرها! چرا اینجا نشستین؟ بلندشین برین سر کارهاتون!» یکی-دو نفر گفتند: «حاجی! حالا تکلیف چطور می‌شه و چه باید کرد؟» احمد گفت: «اگه حضرت امام بگه سوار دوچرخه بشین برین دست صدّام رو ببوسین، باید بریم این کارو بکنیم.» مثالی که احمد زد تکلیف را برای بچه‌ها معلوم کرد.