بریده‌ای از کتاب گچ پژ اثر محسن رضوانی

عاشق دمدمی مزاج را باید کرد توی چرخ گوشت و فتیله درآورد. عاشقی را که با مهر معشوق ، محبتش آمپر بچسباند و با قهر معشوق، فروکش کند باید از ته، حلق آویز کرد. الحبّ لایزیده البرّ و لاینقصه الجفاء. والّا چه توفیری دارد با آبگرمکن کل کلنگی ما که دم به دقیقه یا سرد می‌شود یا الو می‌گیرد و یک غسل دو دقیقه‌ای را به قاعده‌ی دو ساعت کوفتمان می‌کند! این روضه ها را نخواندم که دوسیه‌ی عاشقی را ببندی. گفتم نعمت و نقمت را کلّهم أجمعین و با هم شکر کنی. بی‌خیال عاشقی نشو. زندگی بدون عشق، امکانپذیر هست لکن دلپذیر نیست. عشق به نوعی، کنده های درشت زندگی را خرد می‌کند. خرد و قابل هضم. غیر از این باشد، کأنّه خوردن جوجه و کوبیده‌ی نذری با قاشق های لاجون پلاستیکی، پیرت درمی‌آید. عشق قاشق استیل است. همیشه همراهت داشته باش.