بریده‌ای از کتاب روز و شب یوسف اثر محمود دولت آبادی

نمی‌خواست هیچ چیز را حس کند. دلش می خواست در همین دم کور و کرخت باشد. اما نبود. می‌دید، دقیق تر می دید. حس می کرد، شدیدتر حس می کرد. می‌شنید، تیزتر می‌شنید. دیدن و شنیدن و حس کردن وسوسه اش می‌کردند، اما او مانعشان می‌شد. برای همین خیالش میدان می‌گرفت و هر دم به سویی می‌تاخت. آن چه را که نبود برای خود می‌ساخت، و آن چه را که بود، نمایان تر، درشت تر، شدید تر و سوزنده تر می‌پنداشت. گرفتار وهم شده بود. خیالش آزارش می‌داد، خیالش بیشتر آزارش می‌داد، مایهٔ رنجش بود. دیگر از دست خودش به ستوه آمده بود.