بریده‌ای از کتاب انقیاد زنان اثر جان استوارت میل

من از وجه دیگر این مسئله نیز آگاهم. زن اگر نتواند در مقابل قدرت مطلق مرد عملاً به مقابله برخیزد، دست کم می‌تواند انتقام بگیرد؛ او نیز می‌تواند زندگی را بر مرد جهنم کند، و با توسل به این قدرت امتیازهایی را به دست آورد که حق اوست و نیز امتیازهایی را طلب کند که نباید. اما این ابزار حمایت از خویش، که شاید بتوان روش زنان سلیطه یا بددهن نامیدش، عیب بسیار بزرگی دارد، و آن این است که آن را فقط علیه ضعیف‌ترین سلطه‌گران می‌توان به کار گرفت و از قضا در اختیار کسانی است که از همه کمتر به آن نیاز دارند. این ابزار، اسلحه زنان پرخاشجو و خودرای است؛ اسلحه زنانی است که خود اگر حاکم شوند آن را به بدترین شکل ممکن به کار خواهند برد، و معمولاً نیز از آن سوءاستفاده می‌کنند. زنان نرمخو هرگز نمی‌توانند از چنین ابزاری استفاده کنند، و زنان فرهیخته از توسل به آن عار دارند. از سوی دیگر شوهرانی که در برابر چنین اسلحه‌ای سر تسلیم فرود می‌آورند، مردان نرمخوتر و بی‌آزارتری هستند که حتی اگر تحریک شوند، باز هم چندان تمایلی به اعمال قدرت از طریق خشونت ندارند. قدرت زن در تبدیل شدن به موجودی ناسازگار عموماً به ظهور زنانی می‌انجامد که سلطه ناپذیرند، اما عمدتاً شوهرانی قربانی ناسازگاری چنین زنانی می‌شوند که کمتر به سلطه‌گری گرایش دارند.