بریده‌ای از کتاب میدگارد؛ نفرین مهتاب اثر احمدرضا صالحی سیف آبادی

تینا لبخندی آکنده از محبت روانه چشم های او کرد و گفت:(قلب تنها عضویه که بین تمام فرزندان زمین مشترکه و تنها یک کار انجام میده که اونو تبدیل به قلب کرده...عشق ورزیدن و عاشق شدن؛ این کاریه که قلب انجام میده.) تینا چشم هایش را روی هم گذاشت و لحظه ای به خلسه فرو رفت.آریا حس کرد سوزش خفیفی پوست سینه اش را قلقلک داد.خطاب به تینا گفت:(چیکار کردی؟) تینا گوشه لباس او را باز کرد و قسمتی از سینه او را برهنه کرد. طرحی از کف دستش روی سینه آریا نقش بسته بود. تینا آن را نشان داد و گفت:(نقش دست من روی قلب تو و نقش دست تو روی قلب من تا آخرین روز عمر هر جایی که باشیم همراه ما میمونه. از امروز هر وقت حس کردی داری تبدیل به کسی میشی که دوست نداری، به قلبت نگاه کن و با دیدن این نقش یاد کسی بیفت که دست گذاشته رو قلبت.) آریا با قلبی مملو از احساس جدیدی که به سرعت در وجودش ریشه دواند جای دست تینا را لمس کرد و پس از کمی دل دل کردن گفت:(اگه تو باشی... هیچوقت نمیذاری بد بشم.) -هستم..همیشه...هیچوقت تنهات نمیذارم آریا...هر جا که بری هر کاری که بکنی...من همیشه پشتتم با هدیه ای که امروز بهت دادم مطمئنم اینو میفهمی.