بریده‌ای از کتاب راه و رسم گوش دادن اثر کیت مورفی
1404/3/31
3.8
2
صفحۀ 34
پسِ صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌و‌یکم، این‌طور، این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سرِ میزِ غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند، گوشی را ـ که انگار بخشی از ملزومات محیط باشد ـ روی میز می‌گذارند. در فواصلی_مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال_آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی، به‌قدرِ کافی، دلچسب نیست. در نتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند، به طرزِ رنج‌آوری احساسِ تنهایی می‌کنند.
پسِ صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌و‌یکم، این‌طور، این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سرِ میزِ غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند، گوشی را ـ که انگار بخشی از ملزومات محیط باشد ـ روی میز می‌گذارند. در فواصلی_مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال_آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی، به‌قدرِ کافی، دلچسب نیست. در نتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند، به طرزِ رنج‌آوری احساسِ تنهایی می‌کنند.
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.