بریده‌ای از کتاب شکوفه های عناب اثر رضا جولایی
1404/2/24
4.2
24
صفحۀ 318
با خود گفتم جهان را می‌بخشم و آدمیان را ... ... این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جانمان و کینه را. جهان را بخشیدم شاید حضور زخم خورده و خسته ما زنده شود به مهر.
با خود گفتم جهان را می‌بخشم و آدمیان را ... ... این حس در جانم دوید که عاقبت زندگی است که نیرومند است و سرایت می کند به جان آدمیان تا پایدار بمانند و بخشایش است که شر را دور می‌کند از جانمان و کینه را. جهان را بخشیدم شاید حضور زخم خورده و خسته ما زنده شود به مهر.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.