بریده‌ای از کتاب آنفولانزای نیویورکی اثر م. برهانی نیا

بخشیدن خودمان، با بخشیدن دیگران تفاوت دارد؛ سخت‌تر است. ما فقط سعی می‌کنیم موقتا اشتباهمان را فراموش کنیم؛ ولی هرازگاهی وقتی حواسمان نیست، فکرمان بی اجازه می‌نشیند پای گله‌های دردآور وجدانمان و دوباره عذاب! دوباره سعی برای فراموشی. وای به حال کسی که قلبش نمی‌خواهد اشتباه او را فراموش کند. یاد حرف مادربزرگم افتادم. هر انسانی ممکن است اشتباه کند ولی آدم آن است که از اشتباهش عذر بخواهد و آن را جبران کند.