بریده‌ای از کتاب آن سوی میز: هیلاری کلینتون، جان کری، وندی شرمن، نیکی هیلی، ویلیام برنز، سوزان رایس، جان بولتون اثر سیدوحید نبوی زاده نمازی

تا پایان سال ۲۰۱۴ بالاخره توانستم ظریف را قانع کنم که خواستۀ اوباما را بپذیرد؛ که ایران باید برنامۀ اتمی‌اش را به نقطه‌ای برگرداند که از «زمان فرار» تا نقطۀ بازگشت یک سال فاصله داشته باشد. این موضوع کلید تمامی مذاکرات پس از آن شد و معنایش این بود که آمریکا کارشناسان و بازرسانی به ایران می‌فرستاد و آن‌ها باید تأیید می‌کردند که برنامۀ اتمی ایران در نقطه‌ای است که هر زمان اراده کند که پیمانش را بشکند (فرار کند) و به سوی ساخت سلاح اتمی حرکت کند، تا رسیدن به این هدف دست‌کم یک سال فاصله داشته باشد. از نظر ما، یک سال زمان فرار حتی زیاد هم بود و در این مدت ما می‌توانستیم به‌راحتی از راه‌حل‌های دیگر (شمارش بخوانید نظامی) جلوی مسلح‌شدن ایران را به بمب اتمی بگیریم.