بریدۀ کتاب

این پسرک چیزی نمی‌داند.اما من که نقاش پیر و کوری هستم، می‌دانم که خداوند دنیا را آن‌گونه می‌آفریند که خوشایند پسرک هفت ساله‌ی عاقلی باشد. چرا که خداوند ابتدا دنیا را خلق کرد تا خود دیده شود. بعد کلمات را آفرید تا دیده‌هایمان را با یکدیگر سهیم شویم. اما ما از این کلمات حکایاتی ساختیم و تصور کردیم نقاشی را برای خدمت به این حکایات می‌کشند.