بریده‌ای از کتاب آنفولانزای نیویورکی اثر م. برهانی نیا

«مدت‌هاست خوب رو از بد گم کردم. به این فکر می‌کنم که ما انسان ها چقدر بی‌ارزشيم.» -اين من هستم كه ارزش وجودي‌م رو تعيين مي‌كنم و ارزش من به اندازه خواسته‌هاي من و كاريه كه خوب انجام مي‌دم. اگر همه هدف من خونه و ماشينه كه به اندازه همين آجرها و آهن‌پاره ها مي‌ارزم. و ممكنه براي به دست آوردنشون انسانيتم رو كنار بذارم. سهند پوزخند زد. خسته از سختي‌هاي دنيا بي رمق لب زد:« خواسته انسان هرچي هم باشه آخرش يا آزار دهنده مي‌شه يا خسته كننده.» -اگه خواسته ما چيزي مثل بهشت يا خود خدا باشه،‌نه! -اين خواسته اون قدر سخته که به شعار نزدیک تره تا به واقعیت. - بالا بردن ارزش وجودی مون نباید هم سهل باشه. اگر کار راحتی بود که این قدر ارزشمند نمی‌شد. دقیقا به همین خاطر خیلی از ما انسان ها از انجامش شونه خالی می‌کنیم.