بریده‌ای از کتاب قصر سرخ اثر جون هور

" کلمات مثل توپی آهنین در سینه‌ام سنگینی می‌کردند. متوجه شدم چیزهای معمولی وقتی کنده، برهنه و در کوه رها می‌شوند تا بپوسند، ارزش پیدا می‌کنند. "