بریدۀ کتاب

غصه جامی است پر از نوشداروی تلخ، اگر نباشد انسانیت مرده است و اگر باشه لذت می‌میرد. اما در این جام همیشه نوش نیست؛ گاهی هم نیش است. اصلا هم دارو نیست، آن هم برای کسانی که غصه خودشان را می‌خورند و همشان، علفشان است. خودخواهند،می‌پوسند در گنداب دنیا. آن هایی که غصه های دیگران را می‌خورند دوست خدا می‌شوندکه هرکدامشان با تپش آسمان، مثل باران بر زمین باریده اند. جان می‌دهند تا زمین جان بگیرد،سبز می‌شوند و گرسنگان و تشنگان را نجات بدهند! -رنج مقدس-