بریده‌ای از کتاب شمال و جنوب اثر الیزابت گاسکل

خب قربان، شاید حقیقت باشه و شایدم نباشه. این سکه دو رو داره. اما فکر کنید محکم‌ترین و قطعی‌ترین حقیقت هم بود، برای منی که نمیتونستم درکش کنم حقیقتی نداشت. به جرأت میتونم بگم تو این کتابای لاتینی که تو کتابخونه‌تون چیدید، حقیقت رو گفتند اما تا وقتی من معنای کلمه‌ها رو ندونم برام فرقی با مزخرفات بی‌معنا ندارن. قربان، اگه شما یا هر مرد دانشمند و صبور دیگه بیاد سراغ من و معنای این کلمه‌ها رو یادم بده، نه اینکه طوری باهام رفتار کنه که انگار یه احمقم، یا فراموش نکنه ارتباط چیزا رو بگه، بالاخره یا می‌فهمیدم یا نمی‌فهمیدم. من مجبور نیستم مثل بقیه‌ی آدما فکر کنم. من از اونا نیستم که فکر کنم حقیقت چیزیه که با کلمات شکل میگیره، مثل یه قطعه‌ی تراشیده شده از ورقه‌ی فولاد. یه استخون برای دو نفر یه‌جور پایین نمیره، ممکنه تو گلوی یکیشون گیر کنه. علاوه‌ بر این، وقتی استخون پایین هم میره، یکی راحت هضمش میکنه و یکی سخت. آدمایی که میخوان جهان رو با حقیقتِ خاص خودشون اصلاح کنن، باید اونو برای ذهنا و آدمای مختلف تنوع بدن و با ملایمت و لطافت اونو به خورد دیگران بدن؛ وگرنه فقرا و احمقا و بدبختا اونا رو تف میکنن تو صورتشون.