بریده‌ای از کتاب هنر معاصر پس از جنگ سرد اثر جولیان استالابراس

بسیاری از هنرمندان ایرانی به دنبال کشف یا خلق یک تفرد در زمینه‌های تاریخی، هنری، و فرهنگی کشورند تا آثاری آمیخته با دست‌مایه‌های محلی - هویتی را به پیشگاه دیگریِ اعظم ببرند تا به تفاوتی جذاب، تحسین‌برانگیز، و سودآور تبدیل شوند. بسیاری از آثار هنری همچنان به حکم یک دیگریِ اعظم عمل می‌کنند: «می‌خواهند اشکال مینیاتوری ببینند، نقاشی‌خط برایشان جذابیت دارد، بهتر است آثار اشاره‌ای به مشکلات فرهنگی و سیاسی ایران داشته باشند، و...» این محلی‌گرایی در کار هنرمندان ایرانی نه تنها به دستور ابردیگرِ فرهنگی انجام می‌شود، بلکه ابزار و شیوه‌ی بیانی این دسته از آثار نیز باید از الگوهای هنری مدرن تبعیت کند. به بیان دیگر، برای این که هنرمند در بردن امری محلی به عرصه‌ی جهانی موفق باشد باید از همان زبان جهانی استفاده کند و به قواعد هنر مدرن تن در دهد.