بریده‌ای از کتاب حماسه‌ی سجادیه؛ جز حکایت دوست اثر سیدمهدی شجاعی

اگر کسی نفهمد که در کربلا -به تعبیر خداوند_ اباعبدالله، پدر عبودیت و بندگی خدا، کشته شد، عمق مصیبت عاشورا را نمی‌فهمد. و اگر کسی نفهمد چرا حضرت مولا علی، ابوتراب لقب گرفته است، جایگاه ابوت و پدری حضرتش را در عالم خاکی درک نمی کند و تربیت خود را از تولد تا قیامت به دست قَسیمُ النّار و الجَنَه نمی سپارد. و دیر است آن زمان که می فهمد و حسرت بار می گوید: یَا لَیتَنی کُنتُ تُراباً. ای کاش خاک بودم و تن به ابوّت ابوتراب می سپردم. و چه دیر است آن زمان که به راز این کلام پیامبر پی می برد که: من و علی پدران این امتیم. و چه حسرتی می کشد از اینکه از خاک تا افلاک را با علی نپیموده است. تا از آن پس، عوالم دیگر را با ابوّت پیامبر، طی کند.اساساً آن که الفبای عروج را در کلاس ابوّت علی نیاموخته چه درکی از آن عوالم غریب و ناشناخته می تواند داشته باشد؟!