بریدۀ کتاب

خداوند بندگانش را با نماز و زکات و تلاش در روزه‌داری حفظ کرده است، تا اعضا و جوارحشان آرام، و دیدگانشان خاضع، و جان و روانشان فروتن، و دل‌هایشان متواضع باشد، کبر و خودپسندی از آنان رخت بربندد، چرا که در سجده، بهترین جای صورت را به خاک مالیدن، فروتنی آوَرَد، و گذاردن اعضاء پر ارزش بدن بر زمین، اظهار کوچکی کردن است. {ترجمهٔ خطبهٔ شماره ۱۹۲- فلسفهٔ عبادات اسلامی}