بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته اثر مهدی سحابی

حقیقت این است که پدرم هم، که از همه بیشتر از رفتار لوگراندن رنجیده بود، شاید در ته دل درباره‌ی مفهوم آن شک داشت. آن رفتارش مانند همه‌ی رفتارها و حرکت‌هایی بود که گوشه‌ای ژرف و پنهانی از منش کسی را آشکار می‌کنند: پیوندی با گفته‌های پیش‌تر او ندارند، نمی‌توانیم آنها را به تأیید متهم - که البته اعتراف نخواهد کرد - برسانیم، تنها به گواهی حدس خودمان دسترسی داریم و در برابر این خاطره‌ی تک و ناهمگون از خود می‌پرسیم نکند حواسمان دچار توهمی شده باشند؛ به‌گونه‌ای که درباره‌ی چنین رفتارهایی که درست همان‌هایی‌اند که اهمیتی دارند، اغلب جای شکی باقی می‌گذاریم.